Cap sur l'Ecole inclusive en Europe.
Cele:
• Zapoznanie uczestników z najważniejszymi dokumentami międzynarodowymi dotyczącymi edukacji włączającej i praw osób z niepełnosprawnościami.
• Wyjaśnienie historycznych zmian w postrzeganiu osób z niepełnosprawnościami i zmian w prawie międzynarodowym.
• Zapoznanie uczestników ze zmianami w definicji niepełnosprawności – od modelu medycznego do modelu biopsychospołecznego.
• Zachęcenie uczestników do refleksji na temat warunków koniecznych do wprowadzenia edukacji włączającej. Wyjaśnienie koncepcji „racjonalnych usprawnień”.
Podsumowanie:
Sekcja „Prawo w Europie i etyka dot. edukacji włączającej” modułu szkoleniowego zawiera informacje o filarze D projektu „Kierunek edukacja włączająca w Europie”, to znaczy definicję edukacji włączającej i definicję jej ograniczeń.
Następna część modułu szkoleniowego ma na celu zapewnienie uczestnikom informacji o europejskim i międzynarodowym prawodawstwie.
Jest on podzielony na cztery kursy, które oprócz tego, że zapewniają podstawy teoretyczne, to jeszcze zachęcają uczestników do niezależnego myślenia o warunkach, jakie trzeba zapewnić w szkole, by edukacja włączająca była możliwa i skuteczna.
Transfer wiedzy zawiera formułę, która pozwala na aktywne angażowanie uczestników (w tym na dyskusje, pracę indywidualną i grupową)
W ramach szkolenia uczestnicy biorą udział w następujących kursach:
Z czysto prawnego punktu widzenia, prawodawstwo można zdefiniować jako wyrażenie prawa, według którego żyją ludzie. Bardzo wpływają na nie okoliczności społeczne i kulturowe, a także dziedzictwo historyczne prawodawcy.
Ale prawo to także ramy dla działania, sposób kształtowania przyszłości, by zmieniać społeczeństwo. Taka definicja prawa oraz jego funkcji odnosi się szczególnie do ewolucji prawodawstwa dotyczącego wspierania osób z niepełnosprawnościami w społeczeństwie.
W zasadzie to sposób, w jaki postrzegamy niepełnosprawność, zawsze pozostaje pod wpływem kontekstu społecznego, politycznego i kulturowego, w jakim żyjemy. W starożytności wszelkie formy odmienności były postrzegane jako oznaka gniewu bogów spadającego na jednostki, które zachowały się w sposób niegodny społeczeństwa, w jakim żyją.
W średniowieczu niepełnosprawność nadal była kojarzona z winą, a w jej następstwie – z boską karą. Dzięki postępowi medycyny zaczęła się powolna ewolucja tego stygmatyzującego wizerunku. Jednak od XVI do XIX wieku osoby z niepełnosprawnością były oddzielane i zamykane, o ile nie pokazywano ich w cyrkach i na jarmarkach.
Tak więc dopiero w XX wieku, pod wpływem badaczy i pedagogów motywowanych filozofią humanistyczną, wizja niepełnosprawności znacznie ewoluowała, jak udowadniają jej reprezentacje w sztuce, literaturze i w kinie. Społeczeństwa XX wieku starają się teraz stworzyć warunki równości między osobami z niepełnosprawnością i pozostałymi członkami społeczeństwa.
Etyka stanowi zdecydowany przełom w tym, jak rozumie się niepełnosprawność. Ta zmiana mentalności zaowocowała licznymi przykładami ustawodawstwa, w USA, ale również międzynarodowego, np. Konwencją ONZ z 2006 r.
