Cap sur l'Ecole inclusive en Europe.
Kiedy przyglądamy się historii najnowszej, możemy wysnuć wniosek, że prawodawstwo dotyczące wspierania osób z niepełnosprawnościami przeżyło przełom po II Wojnie Światowej. Od tego momentu osoby z niepełnosprawnościami zostały uznane za równe innym członkom społeczeństwa. A społeczeństwo ma obowiązek dostosowania się i usunięcia wszelkich przeszkód w celu umożliwienia realizacji tych praw. Jak można wyjaśnić te zmiany?
1. Organizacja debaty na temat:
Gdybyś miał/a stworzyć prawodawstwo dotyczące niepełnosprawności, na jakich celach skupił(a)byś się, żeby jak najlepiej przysłużyć się interesowi ogólnemu?
Praca w grupach 3-4 osób (15-20 minut) Każda grupa przedstawia swoje cele reszcie uczestników na białej tablicy suchościeralnej/flipcharcie.
Osoba przeprowadzająca szkolenie podsumowuje dyskusję.Praca bez fiszek (uczestnicy przedstawiają swoją opinię i wiedzę na ten temat).
Czas trwania: 60 minut
2. Druga część debaty:
czy Twoim zdaniem filozofia humanistyczna mogła mieć wpływ na politykę dotyczącą wspierania osób z niepełnosprawnościami?
Praca indywidualna z fiszką źródłową (Wpływ nurtu humanistycznego i „nowej edukacji”) – czytanie, dyskusja – 15 minut. Osoba przeprowadzająca szkolenie podsumowuje dyskusję
Czas trwania: 30 minut
3. Czy są inne czynniki mogące wyjaśnić zmianę stosunku do niepełnosprawności?
Otwarta dyskusja, osoba przeprowadzająca szkolenie zbiera opinie uczestników.
Czas: ok. 15-20 minut
4. Kontrowersyjne pytanie, które należy zadać w trakcie debaty:
z punktu widzenia skuteczności gospodarczej i pedagogicznej, czy nie lepiej byłoby dla społeczeństwa, gdyby osoby niepełnosprawne były izolowane, żeby nie utrudniały nauki innym uczniom, co jednocześnie ułatwiłoby pracę nauczycieli?
Uczestnicy są podzieleni na 2 grupy. .
Grupa 1 przedstawia wyzwania edukacji włączającej na białej tablicy/flipcharcie,
grupa 2 przedstawia argumenty za edukacją włączającą.
Czas trwania: 50 minut.
20 minut (dyskusja w grupie), 20 minut (prezentacja dwóch punktów widzenia) + 10 minut podsumowania.
1/ Prawo dotyczące niepełnosprawności kraju członkowskiego UE musi uwzględniać wartości UE i być inspirowane Konwencją ONZ ratyfikowaną przez UE w 2010 r. Jego cele muszą więc uwzględniać:
Musi też spełnić dwa wymogi:
2/Humanizm to nurt myślowy, który umieszcza człowieka w centrum wszystkich rozważań, odkładając na bok wszelkie refleksje dogmatyczne czy dotyczące boga. Ta filozofia, powstała we Włoszech w okresie Renesansu, została na nowo podchwycona po zakończeniu II Wojny Światowej. Promuje ona optymistyczne spojrzenie na człowieka, który według niej jest zdolny do nauki i ulepszania samego siebie w trakcie życia.
Dla humanistów pedagogika jest szczególnie ważna, ponieważ pomaga dzieciom porzucić nieracjonalne dogmaty i rozwijać się bez przeszkód.
Wielu wielkich wychowawców inspirowało się filozofią humanistyczną w tworzeniu koncepcji szkoły opartej na:
Renesansowi pedagodzy humanistyczni podsumowali tę koncepcję pedagogiczną trafnym i sugestywnym porównaniem: „dziecko to nie waza, którą trzeba napełnić, ale ognisko, które trzeba rozpalić”.
Ci wielcy pedagogowie, często uczeni, przez wieki stanowili prawdziwą arystokrację wśród inteligencji, sprzeciwiającą się metodom nauczania w zwykłej szkole, ponieważ były zbyt standaryzowane i mechaniczne i zależały od wyborów politycznych.
Ruch „nowej szkoły” miał decydujący wpływ, ponieważ potwierdzał zdolność dziecka do uczenia się. Miał on wielki wpływ na politykę dotyczącą wspierania osób z niepełnosprawnościami.
3/ Inne czynniki mogą wyjaśnić ewolucję prawodawstwa dot. osób niepełnosprawnych.
Po II Wojnie Światowej, w celu złagodzenia wojennej traumy, konieczne stało się tworzenie solidarności społecznej w odbudowywanych krajach.
Nawet bez filozofii humanistycznej proste etyczne rozważania, zwłaszcza warunki „współżycia”, akceptacja różnic, odrzucenie dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub niepełnosprawność, są po doświadczeniach ideologii nazistowskiej wystarczająco silne, by stanowić inspirację dla ustawodawstwa o osobach niepełnosprawnych.
Nie można też zapomnieć o prozaicznym aspekcie ekonomicznym, ponieważ starając się umożliwić społeczne włączenie osób z niepełnosprawnościami, kiedy tylko to możliwe, społeczeństwo rezygnuje z utrzymywania ich przez całe życie. Początkowo ten wybór jest kosztowny, ale na dłuższą metę to duża oszczędność.
4/ To pytanie warto było zadać, bo nie można zaprzeczyć, że ten punkt widzenia podziela wielu nauczycieli, w tym dyrektorów.
A jednak dla ustawodawcy, który musi przede wszystkim mieć na uwadze interes publiczny i polityczne potrzeby danej chwili, nadal jest wiele argumentów dyskredytujących zwolenników tego „ułatwiającego” rozwiązania. Na przykład:
